Kolano Skoczka – jak sobie z nim radzić?

Więzadło właściwe rzepki jest końcowym elementem mięśnia czworogłowego uda, który jest największym i najważniejszym prostownikiem stawu kolanowego. Więzadło biegnie od wierzchołka rzepki w dół, przyczepiając się do kości piszczelowej na guzowatości piszczeli. Wraz z mięśniem czworogłowym bierze udział w procesie prostowania stawu kolanowego, odpowiadając za przeniesienie siły na podudzia i stabilizację kolana podczas ekscentrycznego hamowania. Kolano skoczka objawia się bólem poniżej rzepki, który pojawia się najczęściej w przypadku czynnego wyprostu kolana, przysiadu, podskoku czy schodzenia ze schodów. W następstwie może dochodzić do obrzęku, osłabienia siły mięśnia czworogłowego i asymetrii obrysu rzepek.

Kto jest narażony na kolano skoczka?

Przede wszystkim sportowcy, których dyscypliny opierają się w dużej mierze na wyskokach i lądowaniach. Są to najczęściej przedstawicieli piłki ręcznej, piłki nożnej, koszykówki, narciarstwa i biegów przełajowych. Niepoprawna biomechanika ruchu powtarzana z każdym krokiem prowadzi do mikrourazów w dystalnej części rzepki, efektem czego są przeciążenia i neowaskularyzacja naczyń krwionośnych.

Najczęstsze przyczyny

Do podstawowych czynników ryzyka zaliczyć możemy przede wszystkim niewłaściwy dobór obciążeń treningowych i słabą stabilizacje centralną. Przyczyn dolegliwości można doszukiwać się także w zaburzeniach biomechaniki kończyny dolnej, w tym przodopochyleniu miednicy, asymetrii długości kończyn i asymetrii ustawienia rzepek. Często powodem może być także dysbalans mięśniowy pomiędzy mięśniami kulszowo-goleniowymi, mięśniami podudzia, mięśniami pośladkowymi i przywodzicielami.

Diagnostyka i terapia

W celu oceny klinicznej wykonuje się badanie palpacyjne proksymalnej części więzadła, z równoczesnym przodopochyleniem rzepki. Do diagnostyki wykorzystuje się również badanie USG i MRI, które pozwala określić stopień degeneracji w więzadle rzepki. Po dokonaniu oceny, następuje etap pracy z fizjoterapeutą, która opiera się przede wszystkim na wzmocnieniu i rozciągnięciu mięśnia czworogłowego, mięśnia pośladkowego i grupy kulszowo-goleniowej. Dodatkowo wprowadza się ćwiczenia propriocepcji, czyli czucia stawu w przestrzeni i elementy stabilizacji centralnej wraz z treningiem funkcjonalnym. Zachowawczy proces leczenia trwa najczęściej 12 tygodni. Jeśli po tym czasie nie następuje poprawa to konieczne może być artroskopowe przecinanie troczków rzepki i usuwanie martwiczych elementów.